Het rustige leven op de eilanden van Zuid-Holland en Zeeland wordt fel onderbroken door de stormvloed die in februari 1953 acht procent van Nederland onder water zet. Jan Terlouw laat ons de groeiende angst, het steeds toenemende watergeweld meebeleven, de wanhoop, de ellende en de heldenmoed. Dan neemt Terlouw de draad weer op, ruim twintig jaar later, als de Deltawerken hun voltooiing naderen. De Oosterschelde is de enige zee-arm waarvan de afsluiting nog op het programma staat.
Maar men is nu niet meer zo algemeen overtuigd dat ook de Oosterschelde moet worden afgesloten: de "mensen die het meegemaakt hebben" vinden dat de zeearmen _onvoorwaardelijk_ dicht moeten, maar velen, vooral jongeren, zijn anders gaan denken! Moet met één pennestreek de waardevolle getijdestroom, de hele oester- en mosselcultuur verdwijnen? En waarom heet dijkverhoging geen veilige oplossing langs de Oosterschelde, maar wél langs de Westerschelde (de vaargeul naar Antwerpen)? De jongeren nemen actie op hun eigen manier, met de moed der wanhoop, maar niet zonder succes.